ابهت

دانه دانه میشود ریر برش های نابالغ سرنوشت ،

لحظه هام گاه تر ،گاه خشک 

از بی خوابی پوسته ریز می شوند 

و من 

ماهرانه 

درون دامنه های بلند یک مشت موج 

تاب میخورم 

شاید از این سمت و سوی ،

نام ناشناخته ای ،

در بلوغ ناکامل بخت من 

به اوج برسد.

یکی شبیه شیشه ای شکسته است 

که در حصار چشمان تو فقط از اشک بدست میاید 

و دیگر هیچ زینتی ندارد 

جز چند ترک ؛

در ابهت تمام 

با دقتی بی نهایت کم نظیر ،

که روی درگاه قلبش تراشیده میشود 

و متعلق به سالها پیش است.